Geland: onderaan de trap en in Mexico

Vrijdag 15 februari

Jullie kennen het vast ook wel...dat gevoel dat je nog zo veel wilt doen terwijl er niet veel tijd meer voor is. Op zo’n moment komt er dan nog even iemand gezellig een bakkie doen en “even” bijpraten, zit de gootsteen verstopt en kun je niet inloggen op een site die altijd bereikbaar moet zijn. Dan maar eerst de was doen en het strijkgoed mee naar beneden nemen. Oh jee, de laatste tree van de trap gemist waardoor je voorover kukelt en tegen de kast aanvalt waar de splinters van af vliegen terwijl je tussen de brokstukken van de was mand ligt. De sokken liggen verspreid door de kamer en terwijl je die opruimt zie je dat je ook nog even moet stoffen voordat je op vakantie gaat. Met de poetsdoek in de hand bedenk je je dat je nog iets uit de garage moet halen om in de koffer te doen en dat je ook niet zeker weet of je dat ene stekkertje nou wel of niet in de koffer gedaan hebt. Dus koffer leeghalen maar weer. Dan gaat de telefoon want- en dat is heel lief- mensen bellen om je een fijne reis te wensen. Er zijn natuurlijk veel nieuwtjes en iedereen heeft nog een goede laatste tip. “Help, niet aan gedacht” denk je bij jezelf wetende dat je er ook echt niets meer mee kan. Plotseling schiet door je hoofd dat helemaal geen tickets hebt ontvangen.. Zo’n dag was het vandaag. Ik zie altijd erg tegen een lange vliegreis op maar nu denk ik... stilzitten, hoe lekker is dat! 

Nu snel de handbagage bij elkaar grabbelen....

Goede tip: neem een momentje voor jezelf om ons blog te lezen.

Zaterdag 16 februar

En het is inderdaad heerlijk zitten zitten vandaag. Wat een luxe! We hebben echt de beste zitplaatsen in het vliegtuig. Je zou het een eigen kamertje kunnen noemen. Niemand voor ons, niemand achter ons en meer dan een meter beenruimte. De enige lege stoel in het vliegtuig vandaag was naast en is nu dus tussen ons in. Zelfs de duurste klasse heeft niet zo privacy als wij. Het bevalt goed die Dreamliner. Helaas had ik geen goede groothoeklens om onze woonkamer helemaal op de foto te zetten. Inmiddels vliegen we richting New York om vervolgens af te zakken naar Cuba.

Vanmorgen om 4.15 uur waren de taxichauffeurs al bij ons. We schrokken wel een beetje want de bijrijder zag er wat armoedig uit. Miste een voortand, echt griezelig. Maar toen we goed keken, bleek het toch Wilna te zijn die gezellig met Anita meereed om ons weg te brengen.

De provinciaaltjes hebben weer een paar hobbels genomen. Inchecken, bagage labelen, paspoorten hier scannen, papiertje daar inleveren. We hebben het allemaal geflikt. Blijft wel afwachten of we onze koffers dadelijk terug zien....

Het volgende bericht komt echt uit Mexico, Mexico, land van onze dromen.

Tot dan,

PS de koffers zijn, net als wij, goed aangekomen.